ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ;

Έχουν περάσει κοντά 50 χρόνια, οπου εκεί στη δεκαετία του '60, θυμάμαι την πλατεία της Χίου να ζωντανεύει τα καλοκαιρινά βράδυα. Τα χαρμόσυνα νέα διαδίδονταν απ' το πρωί: "Ο δήμαρχος έστησε σινεμά στην πλατεία!" "Το βράδυ θα δούμε ταινία!". Και τρέχαμε όλοι με τα ποδήλατα να δούμε την οθόνη που στήνονταν, γεμάτοι χαρά για την βραδυνή μοναδική απόλαυση.
Και το βράδυ! Πανηγύρι! Οι μεγάλοι στις καρέκλες, οι μικρότεροι καταγής στις μεγάλες τετράγωνες  πλάκες τις πλατείας. Τόση δίψα υπήρχε για λίγη διασκέδαση που παρακολουθούσαμε απορροφημένοι, ακόμη και τα χουντικά "επίκαιρα".
Όσο και να φαίνεται περίεργο, αυτές ήταν οι αναμνήσεις που ήρθαν στο μυαλό μου όταν άρχισε να μαζεύεται ο κόσμος στην Πλατεία την Τρίτη το βράδυ. Όσο έκλειναν τα μαγαζιά, τόσο περισσότερος κόσμος ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα της ΑΝΟΙΚΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ, για την προβολή του "Οικονομικού Δολοφόνου" του Κούλογλου. Στο τέλος δεν υπήρχε χώρος για άλλους καθήμενους. Οι καρέκλες του καφενείου είχαν καταληφθεί. Τα γύρω πεζούλια επίσης!
Οι πιό καθυστερημένοι παρακολουθούσαν όρθιοι!
Μα για σιγά! Δεν είμαστε πιά στη δεκαετία του '60. Τι είναι αυτό που οδηγεί ένα πλήθος κόσμου να μαζεύεται σε ένα χώρο εντελώς ακατάλληλο για προβολή ταινίας. Να μετακινείται συνεχώς για να αποφύγει το κεφάλι του μπροστινού;  Σε μία βραδυά που η τηλεόραση έχει Λαζόπουλο και σε μία εποχή που μπορεί να παρακολουθήσει την ίδια ταινία μέσα στην άνεση του σπιτιού του;
Ας πούμε οτι είναι η ανάγκη για κοινωνικοποίηση; Η ανάγκη να μοιραστείς τα συναισθήματα με τον διπλανό σου; Σίγουρα!

Όταν ομως κάποτε η ταινία τελειώνει, η συντριπτική πλειοψηφία μένει στη θέση της περιμένοντας να ανοίξει η συζήτηση που είχε προαναγγελθεί η ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ!
11.30 το βράδυ! Η ταινία έχει τελειώσει εδω και 1,5 ώρα! Η κουβέντα έχει ανάψει. Ο αγανακτισμένος συνταξιούχος, ο πρόσφατα άνεργος, ο εργαζόμενος που απο την επομένη θα έπαιρνε μειωμένο μισθό αλλα και ο ονειροπόλος συγγραφέας που πιστεύει οτι με την Τέχνη θα αντιμετωπίσουμε την κρίση! Η εργαζόμενη που δεν έχει βγεί ποτέ άλλοτε στον δρόμο και που για πρώτη φορά βλέπει το φάσμα της φτώχειας να απειλεί την οικογένεια της! Όλοι περιμένουν υπομονετικά να παρουν το λόγο. Για να καταγγείλουν, να προτείνουν, να εκφραστούν, ακόμη και να λογομαχήσουν με τον προηγούμενο!
Πραγματική λαϊκή συνέλευση σε καφενείο! (σας θυμίζει κάτι; Κάτι που κάποιοι χλευάζουν τελευταία;),
Και ακόμη είμαστε στην αρχή!
Κάτι τρέχει λοιπόν! Είμαι βέβαιος! Το είδα ζωγραφισμένο στα πρόσωπα όλων. Τα είδα στη χαρά με την οποία μάζεψαν και έδωσαν τα τηλέφωνα και τις διευθύνσεις τους προκειμένου να ειδοποιούνται για τις μελλοντικές δράσεις.
Όχι δεν είχαν έρθει μόνο για την ταινία! Ηταν το σύνθημα ΠΑΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΩΡΑ, που τούς είχε ενεργοποιήσει!

Στην επόμενη δράση λοιπόν (που θα την αποφασίσουμε όλοι μαζι), θα είμαστε διπλάσιοι. Γιατί : ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ! Κάτι που φαίνεται να το έχουν ξεχάσει αυτοί που όφειλαν να το θυμούνται.