ΑΚΡΙΒΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ!

Τόνοι μελανιού και χαρτιού αναλώνονται καθημερινά, προκειμένου να αναλυθεί και να αξιολογηθεί το "τέρας" των ημερών μας. Η ακρίβεια.
Δικαιολογημένα βέβαια. Τα φτωχότερα στρώματα έχουν γονατίσει. Η κατάσταση καθημερινά επιδεινώνεται.
Καμιά φορά όμως, πολύ λίγα λόγια είναι υπεραρκετά για να περιγράψουν μία κατάσταση.

Αντιγράφω αυτό το υπέροχο κείμενο, απο το blog ΡΕΥΣΤΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ :

Στέκομαι στο ταμείο του σούπερ μάρκετ και περιμένω τη σειρά μου. Μπροστά μου ένα νεαρό ζευγάρι μεταναστών. Η κοπέλα κρατά ένα μωρό στην αγκαλιά της. Έχουν πολύ ωραία διάθεση, παίζουν με το μωρό, μιλούν, κοιτάζονται. Η ταμίας έχει αρχίσει να χτυπάει τα πράγματά τους. Τρόφιμα, λαχανικά, γάλα. Τέτοια πράγματα. Κάποια στιγμή η κοπέλα καρφώνεται στην οθόνη που φαίνεται το σύνολο. «Τι; Είναι κιόλας 8 ευρώ;» σκοτεινιάζει. Το αγόρι απομακρύνεται διακριτικά προς την έξοδο. Η βρώμικη δουλειά είναι γυναικεία υπόθεση πάντα. Ξεχωρίζει κάπως τα πράγματα που έχουν απομείνει. Τα άμεσης ανάγκης και τα λιγότερο απαραίτητα. Κάθε ένα από τα πράγματα που περνάνε κι ένα βλέμμα στην οθόνη. 10 ευρώ, 12 ευρώ, 13 ευρώ. Έχει 15 ευρώ για τα ψώνια της. Έχουν μείνει δύο πράγματα. Γιαουρτάκια με γεύση φρούτων για το μωρό κι ένα μπλοκ ζωγραφικής. Ταλαντεύεται για λίγο και δείχνει τα γιαουρτάκια. Τα μπλοκ πάει στην άκρη. Κάποια άλλη φορά.

Ταράχτηκα. Την κοίταξα. Φαινόταν ανακουφισμένη. Πήρε αυτά που χρειάζονταν. Το μπλοκ είναι πολυτέλεια. Άσε που το μωρό είναι ακόμη μικρό για τέτοια. Παίρνω το μπλοκ και το βάζω στα πράγματά μου. Το σπρώχνω διακριτικά στις σακούλες της εκεί που έσκυψε να βάλει το μωρό στο καρότσι. Συνάντησα για λίγο το βλέμμα της κοπέλας στο ταμείο, της κυρίας που ακολουθούσε μετά από μένα. Δεν είπαμε τίποτα. Δεν υπήρχε τίποτα να πούμε. Το μόνο που θα μπορούσε να ακουστεί εκείνη τη στιγμή ήταν ένας λυγμός. Κρατήθηκα μέχρι να φτάσω στο σπίτι.