ΔΗ.ΑΡΙ Της Μούχλας και της Ναφθαλίνης

Αναδημοσίευση απο τις Ροίδη Εμμονές



Όταν η κα Νίτσα (Λουλέ) πάει στου κ. Κουβέλη
Τότε κάτι δεν πάει καλά


Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος



Κύριε Ροΐδη,

Mε την ευκαιρία της παρθενικής συγκέντρωσης του νέου αριστερού κόμματος που θέλει να σώσει τη χώρα (ή τα μέλη του;), σημειώθηκαν νεκραναστάσεις, έξοδοι από μπαούλα με ναφθαλίνη και λοιπά περίεργα φαινόμενα. Οι κοσμικές πολιτικές στήλες διέκριναν μεταξύ άλλων και τους Νίτσα Λουλέ, Π. Κουναλάκη και Βασίλη Βασιλικό στο ενθουσιώδες ανανεωτικό ακροατήριο της πρώτης συγκέντρωσης (εσωτερικού χώρου) του νέου κόμματος που ήλθε να προστεθεί στα πολυάριθμα κουάρκς της Αριστεράς που στριμώχνονται μέσα στον στενό της πυρήνα. Η πρώτη είχε υποκύψει στη γοητεία της ΝΔ ή έστω της κας Μπακογιάννη, οι άλλοι δυο στου ΠΑΣΟΚ. Ο καθένας με άλλο τρόπο, σε άλλο βαθμό, δεν τους τσουβαλιάζω. Το πρώτο που θέλω να επισημάνω είναι αυτό που ο κ.Κουβέλης θα περιέγραφε στη γλώσσα του και με εκείνη την, ας μου επιτραπεί, επιτηδευμένη φωνή: “Επιτύχαμε να έχουμε ένα ευρύ πολυτασικό ακροατήριο”.

Έπιασα όμως κάποια ζητήματα από την πρώτη παράγραφο και επιτρέψτε μου να επικεντρώσω. Το πρώτο είναι το είδος του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνεται το κόμμα του κ. Κουβέλη, το δεύτερο είναι το ύφος και η αισθητική του ανδρός. Πιάνω πρώτα το δεύτερο.

Χρόνια στο κουρμπέτι ο κ. Κουβέλης, χωριατόπουλο από τη Θεσσαλία που εξελίχθηκε σε έναν πολύ καλό δικηγόρο και αγωνιστή της Αριστεράς. Η τελευταία τον τίμησε με το παραπάνω, δεν του χρωστάει τίποτα, όπως χρωστά σε άλλους που δώσανε πολύ περισσότερα και εισπράξανε ένα τίποτα-μιλάω σε επίπεδο αξιωμάτων και τιμών. Της χρωστάει λοιπόν πολλά. Πολλές φορές βουλευτής, πρόεδρος Δ.Σ.Α. Αρχηγός της ΕΑΡ, υπουργός Δικαιοσύνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλω να εξετάσω αναλυτικά αν είναι ηθικό και μέσα στην αριστερή πολιτική κουλτούρα η συνεχής βουλευτική εκλογή, η μετατροπή κάποιου αγωνιστή σε πολιτικό παράγοντα. Νομίζω πως οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν, με πρώτους την επαγγελματοποίηση, την αυταρέσκεια, τους συμβιβασμούς, τον συγχρωτισμό με πολιτικούς παράγοντες του κατεστημένου, τον πειρασμό του να γίνεσαι αρεστός σε ισχυρούς κύκλους, την υποστολή της αγωνιστικής σου σημαίας, της αφομοίωσης είναι φανεροί. Για τον κ. Κουβέλη έγιναν μεγαλύτεροι διότι έγινε ο αγαπημένος των ΜΜΕ. Το συντηρητικό του πολιτικό προφίλ, η κεντρώα αισθητική που απέπνεε ανέκαθεν, ήταν παράμετροι πολλά υποσχόμενες για κάποια μελλοντική χρήση. Υποψιάζομαι πως σε αυτή τη δυσανάλογη και άδικη για τους συντρόφους του υπερπροβολή οφείλει και την εκλογή του, σε μεγάλο τουλάχιστον ποσοστό. Λέω το εξής απλό, πως υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι 10 άγνωστοι άνθρωποι στον ΣΥΡΙΖΑ ίσης ή μεγαλύτερης αξίας από τον κ. Κουβέλη που αν είχαν την τηλεοπτική προβολή του θα εκλεγόντουσαν εξ ίσου εύκολα βουλευτές. Δεν υποτιμώ τη δράση του, κάθε άλλο, λέω όμως πως η παρουσία του ήταν για έναν συγκροτημένο αριστερό ακροατή, κουραστική, προβλέψιμη, συντηρητική, σοβαροφανής, ένα προφίλ κεντρογενούς καλού κυρίου, βαρετού στον στόμφο του, στην επισημότητά του και στις επαναλήψεις του, αφόρητα κομφορμιστική και συμβιβασμένη, χρωματισμένη με την αγωνία του καλού μαθητή που θέλει να πάρει καλό βαθμό από το δάσκαλο με τη βέργα, ας πούμε τον κ. Πρετεντέρη. Για ένα πιό ανάλαφρο κοινό ασφαλώς είχε κάτι να του πει, πολύ στρογγυλεμένο, αρκετά ανώδυνο, έξυπνα παρουσιασμένο. Νομίζω πως η εναλλαγή των προσώπων στις επιτελικές θέσεις, η προώθηση νέων, η ανανέωση γενικά των προσώπων είναι από τα εκ των ών ουκ άνευ της αριστερής πολιτικής ποιότητας χωρίς να παραβλέπω τον παράγοντα εμπειρία. Νομίζω όμως πως αυτή η πείρα μπορεί να προσφερθεί κάποι στιγμή και από τα μετόπισθεν κατά το παράδειγμα του κ. Δραγασάκη.. Αν όμως ο κ. Κουβέλης δεν θέλει να βγει από το προσκήνιο υπάρχουν και οι Θερμοπύλες. Ας κατέβει ηρωϊκά υποψήφιος στην Καρδίτσα ή στη Λακωνία ή στην Ευρυτανία κι αν εκλεγεί, με το σπαθί του πιά, με γειά του με χαρά του, ποιός θα μπορεί να του πει τίποτα; Ο κ. Α. Αλαβάνος και ο Μανώλης Γλέζος, έδειξαν στο Ηράκλειο και στη Μεσσηνία κάποιο δρόμο.

Ανανεωτική και δημοκρατική αυτοαποκαλείται η Αριστερά Κουβέλη, αλλά είναι παλιομοδίτικη και αντιδημοκρατική όσον αφορά στις εσωκομματικές λειτουργίες. Ούτε οι ιδέες της ούτε τα πρόσωπα μπορούν να διεκδικήσουν τον ανανεωτικό τίτλο. Αυτό που το 1968 ήταν ανανέωση σήμερα είναι ναφθαλίνη. Ο κρυφός πόθος της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και η υπερεκτίμηση του εγώ δεν κρύβονται. Διορισμένος προνομιακά στη Βουλή ο υιός Λεβέντη, διπλοθεσίτης δημοτικός σύμβουλος και βουλευτής (ασυμβίβαστο που πολύ δύσκολα τελικά το παραδέχτηκε) ο προβεβλημένος κ.Ψαριανός, εκλεγμένος με την αποφασιστική συνδρομή της ΚΟΕ ο κ.Τ σούκαλης που δεν θέλει να ακούσει για αριστερισμό. Όσο για το δημοκρατική, αυτή η πρωτοφανής για τα αριστερά ήθη περιφρόνηση κάθε συλλογικής δημοκρατικά ειλημμένης απόφασης και κάθε καταστατικής δέσμευσης που διέκρινε σταθερά την ανανεωτική πτέρυγα, πως συμβιβάζεται με τον δημοκρατικό τίτλο; Να ρωτήσω μέσα από ποιές διαδικασίες μπήκε μπροστά ο κ.Κουβέλης στο κόμμα των “Ανανεωτών”, που ανατρίχιαζε γιατί στο κομματικό δημοψήφισμα χιλιάδων μελών του ΣΥΝ για την Ευρωβουλή δεν του άρεσε αυτός που ψηφίστηκε με υποδειγματική διαδικασία πρώτος;

Τι σημαίνει σήμερα Ανανέωση; Κατά ένα μικρό μέρος οι “ανανεωτικοί” τίμησαν τον όρο στο βαθμό που ευαισθητοποιήθηκαν σε θέματα ατομικών δικαιωμάτων, μειονοτήτων, μεταναστών κλπ. Όχι ιδιαίτερα πράγματα πάντως και όχι και για όλους τους 4, αυτό αφορά πιό πολύ τους κ.κ.Τσούκαλη και Κουβέλη. Ο κ.Ψαριανός μάλιστα είχε δώσει και λαβή για παρεξήγηση στο κίνημα των ομοφυλόφιλων με κάποιες απρόσεκτες δηλώσεις του, με το γνωστό ύφος του. Σημαίνει όμως η Ανανέωση, την προαγωγή του εγώ, του προσωπικού παραγοντισμού, της βουλευτοκρατίας, της μονιμότητας, της διαπλοκής με τα ΜΜΕ, της διασπαστικής τέχνης, της αποσιώπησης των πραγματικών πολιτικών μας προθέσεων, του ηθικού συμβιβασμού με βρώμικες πολιτικές και άθλιους σοσιαλ ληστές πολιτικούς ή μήπως σημαίνει διάθεση αριστερής συνεργασίας και σύνθεσης απόψεων, ηθικό πρόταγμα, δημοκρατική κουλτούρα, προβολή του συλλογικού και όχι του ατομικού; Αν δεν μπορείς να τα βρεις με όλα τα λουλούδια του πολύχρωμου έστω και γραφικού αριστερού ανθόκηπου ή και με τον συμπαθέστατο κο Πάντζα του ΔΗΚΚΙ ακόμη, ενώ μπορείς να τα βρεις με τον κ.Πάγκαλο ή με την Μιλένα Αποστολάκη και τον κ.Πεταλωτή, τότε έχεις πρόβλημα. Όπως πρόβλημα έχεις όταν φεύγεις από ένα κόμμα που σε στέγασε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς κανείς εκεί μέσα να έχει αποπειραθεί να σε φιμώσει, να υποσκάψει τα δικαιώματά σου, να νοθεύσει σε βάρος σου εκλογικές διαδικασίες, να σε συκοφαντήσει ή να σε υποβιβάσει πολιτικά ή ηθικά ή να σε πραγκωνίσει. Πέντε βουλευτές (μαζί με τον νομιμόφρονα κ. Παπαδημούλη) στους 13 είναι σίγουρα για τους “ανανεωτικούς” αναλογία .πάνω από τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ σε ήθελα, να μπορέσεις να πείσεις τους συντρόφους σου κι αν όχι, να σεβαστείς την πλειοψηφία. Το πολύ πολύ παραμέρισε λίγο και μη βγεις δημόσια να υπστηρίξεις αποφάσεις με τις οποίες διαφωνείς, αλλά εσένα το μονοπώλιο της τηλεόρασης σου είχε γίνει εμμονή με τη συμπεριφορά του κατέχοντος που κρατάει το πόστο του. Ο στρατιώτης που αποχωρεί την ώρα της μάχης, είναι προδότης κι αυτή την ώρα η Αριστερά και η Ελλάδα δέχονται επίθεση και η δεύτερη μετατράπηκε σε προτεκτοράτο, χωρίς να παραβλέπω τις ευθύνες που έχει γι’αυτό και ο λαός. Την ώρα που η Ευρώπη περνάει πολιτικοικονομική κρίση και κρίση αξιών, την ώρα που καθοδηγείται από τις Αγορές, τους Σαρκοζί, τους Μπερλουσκόνι και τα καλοντυμένα κολλεγιόπαιδα της βρετανικής κυβέρνησης, ο κ. Κουβέλης και οι συν αυτώ, επικαλούνται τον παρωχημένο από τις εξελίξεις δογματικό ευρωπαϊσμό τους και αποτάσσουν τον Αριστερισμό, όταν στην ΚΟΕ οφείλουν την εκλογή τους πολλοί από αυτούς. Σαφώς και η Ελλάδα πρέπει να μείνει στην Ευρώπη. Αλλά σε μια Ευρώπη που να παλέψουμε να γίνει ριζικά διαφορετική. Στην αλλαγή της όμως δεν θα μπορείς ποτέ να ελπίσεις αν δεν συνεργαστείς και με ριζοσπαστικά κινήματα του πεζοδρομίου. Μπορεί το κουστουμάκι του Θεολόγου Γυμνασιάρχη που έχεις φορέσει να σε κάνει να μη νιώθεις άνετα μέσα στις διαδηλώσεις, αλλά μήπως ήλθε η ώρα της αποστρατείας σου; Στην πραγματικότητα .κάποιοι χρησιμοποιούν την χαμηλών τόνων αριστερίστικη μειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, ως άλλοθι για τη δραπέτευσή τους σε πλουσιότερες ερωμένες..

Πιάνω λίγο το θέμα του ακροατηρίου. Στέκομαι μόνο στην εύγγλωτη περίπτωση της κας Λουλέ. Τι την έκανε να σπεύσει στην εκδήλωση; Ασφαλώς δεν ενοχοποιώ πολιτικές παρουσίες, ανοιχτή συγκέντρωση ήταν. Αλλά το ποιοί έρχονται να σε ακούσουν, όπως και το ποιοί σε επαινούν, κάτι σημαίνει. Από πότε η κα Λουλέ είχε κάποια συμμετοχή στις ιστορικές ανανεωτικές αριστερές ιδέες; Πότε εξέφρασε τέτοιου είδους θεωρητικές απόψεις; Κόρη του ιερού τέρατος της κομμουνιστικής Αριστεράς, του Κώστα Λουλέ, ενός πλουσιόπαιδου του θεσσαλικού κάμπου που επέλεξε το εργατικό στρατόπεδο, η Νίτσα Λουλέ δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος του Μύθου που κουβαλούσε. Μικρό το κακό ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Εκλέχτηκε όιμως βουλευτής του ΣΥΝ και όταν είδε πως η βουλευτική της καρριέρα μάλλον έληξε οριστικά-όχι σίγουρα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εξέλεξε μια νεαρή κοπέλλα πάλι στη Λάρισα, κατέφυγε στην αυλή της κας Μπακογιάννη όπου και διορίστηκε από την ίδια (τυπικά εκλεχτηκε) δημοτική σύμβουλος της Αθήνας και Αντιδήμαρχος. Έχοντας μπει στην κατοικία των Μητσοτάκηδων με αιτία τη συγγραφή μικρής βιογραφίς για τον πρώην πρωθυπουργό-όπως και για άλλους πολιτικούς-η κα Λουλέ προφανώς τους συμπάθησε και συμπαθήθηκε. Αυτό όμως δεν λέγεται πολιτική. Είναι τσάϊ για κυρίες.

Περιθωριοποιημένη λοιπόν τώρα πολιτικά η κα Λουλέ ένιωσε πως δικοί της άνθρωποι, όμοιοι στα πολιτικά ήθη με αυτήν, στο ίδιο μήκος κύματος που λέγεται ρεαλισμός, κυβερνητισμός, (πατριωτισμό τον είπε προχτές ο κ.Κουβέλης, μια λέξη που ιστορικά δεν ταιριάζει στην κουλτούρα των ανανεωτικών), στο κλίμα του να βοηθήσουμε τη χώρα βρε παιδιά, να στηρίξουμε τώρ μια προσπάθεια της κυβέρνησης, για την Ελλάδα αγαπητοί μου (χωρίς ρε γαμώτο, αυτό είναι για λαϊκούρες του ΠΑΣΟΚ), να πάρουμε κάποιο πόστο για το καλό του κοσμάκη, να φέρουμε μεταρρυθμίσεις (που δεν θα έλθουν ποτέ) να δούμε το ζήτημα ευρύτερα κλπ κλπ γνωστά είναι αυτά υπάρχει στρατιά ολόκληρη εκδιδόμενων αριστερών που θυσιάστηκαν στο βωμό της πάνδημης κυβερνητικής Αφροδίτης

Με δεδομένο πως ο κ.Σαμαράς είναι έξω από κάθε λογική και αξιοπρεπή λύση, αφού οι Μακεδονομαχίες, η Τουρκοφαγία, τα μυστικά εθνικά κονδύλια, οι Υπερεξοπλισμοί, οι διορισμοί συγχωριανών στα Μουσεία, η υποκριτική και τυχοδιωκτική φραστική απόρριψη του ΔΝΤ (μετά διαβεβαιώσεων πως θα σεβαστούμε την υπογραφή της χώρας βεβαίως βεβαίως), η μικρόψυχη διαγραφή των εσωκομμτικών αντιπάλων, το συγχωροχάρτι στους Βατοπεδινούς, η παρωδία της “αυτοκάθαρσης”, οι αρειμάνιοι κομμάντος συνεργάτες, δεν προοιωνίζονται καμμία βιώσιμη κατάσταση, το σύστημα στρέφεται σε εξασφάλιση δυναμωτικών ενέσεων του κυβερνο-ΠΑΣΟΚ. Είναι φανερό πως αν η λύση ΓΑΠ καταποντιστεί, θα υπάρχουν 3-4 δεκανίκια. Ντόρα Μπακογιάννη, Φώτης Κουβέλης (με μια δόση Οικολογίας), στην ανάγκη και Γιώργος Καρατζαφέρης. Πρωθυπουργός αυτής της πανεθνικής προσπάθειας μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε θαμώνας του Μεγάρου Μουσικής, από τον ξαναζεσταμένο ΓΑΠ μέχρι τον κ.Αλέκο Παπαδόπουλο ή τον μπαρουτοκαπνισμένο ατζαμή κ.Χρυσοχοϊδη ή κάποιον εξωκοινοβουλευτικό. Είναι επίσης φανερό, πως το ανθυποκομματίδιο Κουβέλη που θα στηθεί με τη συνταγή Κύρκου, δηλαδή εξοικονόμηση χρημάτων από το “κόψιμο του καπνίσματος” των μελών του (συγκινητικόν και υγιές) και με τη βοήθεια εταιρειών γκάλοπ όπως της Alco με ερωτήματα του στυλ: “Πιστεύετε πως η εμπειρία, η σοφία και η αρετή του κ.Φώτη Κουβέλη χρειάζονται στην κυβέρνηση;” κλπ κλπ ο μόνος ρόλος που θα έχει να επιτελέσει, αν τελικά δεν εξαφανιστεί σαν την μακαρίτισσα την ΑΕΚΑ του αδικοχαμένου κου Μπίστη θα είναι της κυβερνητικής τσόντας. Πιθανόν κάποιοι σοβαροί πανεπιστημιακοί με light απόψεις για την Ιστορία να βρεθούν σε καλύτερα πόστα, άλλο τίποτα δεν βλέπω όμως ως θετικό αποτέλεσμα. Με την ελπίδα πως θα γίνει χώρος υποδοχής σοβαρών μεγαλοαστών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ , παχύσαρκων Αριστερών του Πολυτεχνείου ή και τηλεθεατών που βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάθλιψης, μοντάρεται για ένα 4-6% το πακέτο Κουβέλη-Οικολόγων ως ένα ακόμη προϊόν μιας πολιτικής Αγοράς η οποία προσπαθεί να βγει από την κρίση χρησιμοποιώντας αυτούς που την δημιούργησαν και αυτούς που δεν μπόρεσαν ούτε να την προβλέψουν ούτε να την προλάβουν, ούτε θέλησαν ποτέ να κατονομάσουν τους ενόχους, μαθημένοι να πίνουν μαζί τους καφέ στη Βουλή ή στην Πλατεία.



Ειλικρινά, λυπάμαι.