Sacco και Vanzetti

Οι μέρες είναι πονηρές, ο Καρατζαφύρερ με σημαία τον ρατσισμό και όπλο την ξενοφοβία, προσπαθεί να διεμβολίσει την ΝΔ (και να γίνει αρχηγός της;). Η προσπάθεια του βέβαια αυτή και η φαινομενική του άνοδος (στην πραγματικότητα ενδοδεξιά μετακίνηση), αποθρασύνει και τις υπόλοιπες φασιστικές συμμορίες (Χρυσή Αυγή κ.τ.λ). Πέρα αυτού διεγείρει και τα ρατσιστικά αντανακλαστικά μιας κοινωνίας που ολοένα βυθίζεται στη φτώχεια. Μιάς κοινωνίας που αντί να κτυπήσει τον πραγματικό εχθρό, στοχοποιεί αυτόν που της υποδεικνύουν (ως ένοχο) οι πραγματικοί υπεύθυνοι για την εξαθλίωση της

Ας ελπίσουμε να μην έχουμε μέρες όπως αυτές του '20 στις ΗΠΑ.

Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή ένα πολύ καλό άρθρο της Νίνας Κουλετάκη σχετικό με την γνωστή υπόθεση των Ιταλών αναρχικών Σάκο και Βανσέτι, που ανακάλυψα στο blog της "Έγκλημα και τιμωρία". Ένα blog που οπωσδήποτε πρέπει να επισκεφθούν οι λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Της Νίνας Κουλετάκη

«Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει».

Bartolomeo Vanzetti

«Αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα μπορούσα να είχα ζήσει τη ζωή μου ανάμεσα σε γελοίους ανθρώπους. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει απαρατήρητος, άγνωστος, αποτυχημένος. Αυτό είναι η σταδιοδρομία μας και ο θρίαμβός μας. Ποτέ, σε όλη μας τη ζωή, δεν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανοχή στη διαφορετικότητα, τη δικαιοσύνη, την κατανόηση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως κάνουμε τώρα, κατά λάθος. Τα λόγια μας – οι ζωές μας – οι πόνοι μας – είναι ένα τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός καλού παπουτσή κι ενός πωλητή ψαριών – είναι τα πάντα!

Nicola Sacco

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στις 15 Απριλίου του 1920, δυο άντρες ληστεύουν και δολοφονούν τον ταμία και έναν φρουρό του εργοστασίου κατασκευής παπουτσιών Slatter and Morrill, αποσπώντας $15.776.

Τρεις εβδομάδες αργότερα οι ιταλοί μετανάστες και διακεκριμένοι αναρχικοί Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, κατηγορούνται και συλλαμβάνονται για το έγκλημα, παρά τις σχεδόν ανύπαρκτες αποδείξεις εναντίον τους. Μετά από μια δίκη επτά εβδομάδων, οι Sacco και Vanzetti κρίνονται ένοχοι, με περιστασιακές ενδείξεις, για φόνο και καταδικάζονται σε θάνατο. Επτά χρόνια αργότερα, μετά από πολυπληθείς εφέσεις και την τεράστια δημόσια κατακραυγή, εκτελούνται αμφότεροι για τα «εγκλήματά τους».

Η διαμάχη για την ενοχή τους συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ήταν δυνατόν οι δυο άντρες, μετανάστες ιταλικής καταγωγής, να έχουν μια δίκαιη δίκη, στην Αμερική του 1920, με το αρνητικό της κλίμα κατά των μεταναστών; Η Κόκκινη Απειλή, με την οποία η μεταπολεμική κυβέρνηση των Η.Π.Α. προσπαθούσε να αντιταχθεί στο κύμα απεργιών που σάρωνε τη χώρα, η σκληρή προπαγάνδα εναντίων των μεταναστών και των ριζοσπαστικών οργανώσεων, καθώς και η Επιδρομές Πάλμερ (λυσσαλέες επιθέσεις κατά ριζοσπαστών μεταναστών), συνηγορούν ότι οι λόγοι της εκτέλεσής τους ήταν αποκλειστικά πολιτικοί και κοινωνικοί. Η εκτέλεση των Sacco και Vanzetti δεν είναι άλλο από μια εν ψυχρώ πολιτική δολοφονία.

Καθώς η Αμερική εισέρχεται στη δεκαετία του 1920, η εχθρικότητα προς τους μετανάστες ανέρχεται σε πρωτοφανή επίπεδα. Η Μπολσεβίκικη Επανάσταση του 1917 έφερε στο προσκήνιο τον κομμουνιστικό κίνδυνο και οδήγησε τον Γενικό Εισαγγελέα Alexander Michel Palmer να επιβάλει τις πρακτικές του κατά της Κόκκινης Απειλής, που περιελάμβαναν παραβιάσεις των πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων και μελάνωναν την εικόνα των μεταναστών. Στο παράρτημα, στο τέλος του άρθρου, μπορείτε να βρείτε γελοιογραφίες από τις εφημερίδες της εποχής που προπαγανδίζουν αυτές τις θέσεις.

Τα προβλήματα της μεταπολεμικής Αμερικής, τα οποία οφείλονταν σε ψυχολογική, οικονομική και ηγετική ύφεση, συνδυασμένα με τον υπαρκτό φόβο από τη μετανάστευση και την απειλή της αταξίας και του πλουραλισμού στην αμερικανική κοινωνία, οδηγούν στο να καταστήσουν τους ευρωπαίους μετανάστες αποδιοπομπαίους τράγους. Το αποτέλεσμα αυτό έγινε αισθητό, με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο, κυρίως στους ξένους ριζοσπάστες, αναρχικούς και κομμουνιστές. Οι Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, αμφότεροι μετανάστες και αναρχικοί, ένοιωσαν στο πετσί τους την έκφραση της αμερικανικής προκατάληψης και βίας αυτής της περιόδου.

Alexander Michel Palmer

Από τις αποδείξεις και τα προφανή αισθήματα προκατάληψης προς τους μετανάστες, η υπόθεση ήταν λιγότερο μια παράθεση γεγονότων και αποδείξεων και περισσότερο μια αντιπαράθεση πολιτισμών. Δυστυχώς, όπως έδειξε το αποτέλεσμα, αυτό ήταν και το έγκλημα για το οποίο τιμωρήθηκαν οι Sacco και Vanzetti. Αντί η δικαιοσύνη τους, για την οποία τόσο περήφανοι είναι οι Αμερικανοί, να κάνει αμερόληπτα τη δουλειά της, η καταδίκη των δύο ανδρών ήταν προϊόν προκατάληψης και διακρίσεων από μεριάς του αμερικανικού εθνικισμού.

ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΑ ΝΕΙΑΤΑ ΜΑΣ!

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΤΖΟΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ NICOLA AND BART.