Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ , και οι εργάτες μιας τέχνης ταπεινής …..

Το να αναφέρεσαι στο Κ.Κ.Ε. και στην πολεμική του απέναντι στο ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α. και τον Συνασπισμό είναι μια άχαρη δουλειά. Μπορεί να φανεί, εάν απαντήσεις με τους όρους που αυτό θέτει, σαν καβγάς δύο ξεμωραμένων γέρων για το γλειφιτζούρι της κοινωνικής αποδοχής. Είναι όμως απαραίτητο να γράψουμε όχι απαντώντας σε διάφορα δυσφημιστικά αλλά γιατί οι θέσεις του Κ.Κ.Ε. βλάπτουν τις κοινωνικές διεργασίες και διαπαιδαγωγούν ένα τμήμα της κοινωνίας μας, όσο μπορούν, σε λάθος αντίληψη για την πολιτική.

ΕΡΩΤΗΜΑ: ΤΟ Κ.Κ.Ε. ΠΑΡΑΓΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;

Ο πολιτικός λόγος ενός κόμματος που θέλει να λέγεται αριστερό και μάλιστα επαναστατικό, οφείλει να ανοίγει μέτωπα μέσα στην κοινωνία. Να κατανοεί ποιο είναι το επίδικο ζήτημα της συγκυρίας, πως παρατάσσονται οι αντίθετες κοινωνικές δυνάμεις, δηλαδή οι κοινωνικές τάξεις «των από πάνω» και «των από κάτω», ποιες κοινωνικές συμμαχίες μπορούν να υπάρξουν με ενδιάμεσα στρώματα της κοινωνίας, τι ρήγματα ιδεολογικά και πολιτικά μπορούν να προκληθούν και τέλος πως σε όλη τη διαδρομή των κοινωνικών συγκρούσεων και μετά από αυτές –απεργίες, συζητήσεις, εκδηλώσεις, αναζητήσεις, καταλήψεις κ.λπ- θα έχειIκατορθώσει το εργατικό κίνημα να πείσει για την ηθική, αξιακή και υλική ανωτερότητα του. ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ.

Επίσης, οφείλει ο αριστερός – επαναστατικός πολιτικός λόγος να πείθει σε κάθε βήμα του για τη δυνατότητα να αλλάξει αυτός ο κόσμος.

Για τη δυνατότητα να πετυχαίνουμε επιμέρους αλλαγές που όχι μόνο θα βελτιώνουν υλικά τη ζωή μας αλλά θα μας χειραφετούν κόντρα στην υποκριτική δημοκρατία του κυρίαρχου συστήματος.

Αυτή η κόντρα και αυτή η πορεία αλλαγών τέτοιου είδους, που δεν θα μπορεί το σύστημα να τις ενσωματώνει στην κουλτούρα του καπιταλιστικού κέρδους ,περιορίζοντας τον χώρο του κέρδους και μπλοκάροντας την κρατική πολιτική, θα εντάσσονται σε ένα συνολικότερο όραμα, ριζικής αλλαγής της κοινωνίας: προς μιαν άλλη κοινωνία.

Αυτό είναι το καθήκον της αριστεράς.

Το πώς θα είναι αυτή η κοινωνία δεν μπορούμε να το προσχεδιάσουμε: θα είναι προϊόν της κοινωνικής εξέλιξης, δηλαδή της ταξικής πάλης και των συσχετισμών δύναμης, θα είναι μια κοινωνία που η χειραφέτηση των εργαζομένων και η εξουσία τους θα είναι συστατικό στοιχείο της. Θα είναι μια κοινωνία που θα «τρέχει» στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού γιατί θα έχει απελευθερωθεί η κοινωνική δυναμική των φυσικών παραγωγών.

Για να πολιτεύεσαι όμως σ’ αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να έχεις ένα καθημερινό μέτωπο απέναντι στις πρακτικές του κοινωνικού αντιπάλου· απέναντι στον αυταρχισμό, στο αυτονόητο, στην έλλειψη κριτικής σκέψης, στον παγωμένο χρόνο, στην ακινησία, στην άρνηση της σύγκρουσης των αντιθέσεων.

Και αυτό το μέτωπο πρέπει να το έχεις και απέναντι στις πρακτικές αυτές που κουβαλάς στην πολιτική σου συλλογικότητα, στις πολιτικές σου λειτουργίες, εσωτερικά και στις σχέσεις σου με τα κοινωνικά δρώμενα. Πρέπει πρώτ’ απ΄ όλα να παλεύεις διαρκώς για τη δικιά σου επαναστατική σκέψη και πρακτική, επομένως για τη δικιά σου δημοκρατία απέναντι στον δικό τους αυταρχισμό και μέσα στον πολιτικό σου φορέα.Η ιδεολογική πάλη είναι η ταξική πάλη μέσα στο κόμμα, που έλεγε κι ο «ακατονόμαστος»…

Και βέβαια, αυτή δεν διεξάγεται με διοικητικές πράξεις ούτε με πρακτικές φυσικής εξόντωσης των ιδεολογικών αντιπάλων μέσα στο κόμμα όπως μας συνήθισε η σταλινική αριστερά.

Άλλωστε, το πώς κάνεις κάτι προσδιορίζει και το τι θέλεις εν τέλει να κάνεις.

Το Κ.Κ.Ε. απέναντι σ’ όλα τα παραπάνω, πού βρίσκεται;

Απλώς δεν απαντά. Όλα αυτά είναι έξω από την προβληματική του. Κι αν στη δεκαετία του ’80 αυτό το κόμμα υπήρξε ως η συντηρητική συνείδηση της εργατικής τάξης τα τελευταία 15-17 χρόνια, μετά τη διάσπαση του ’91 έχει ανοικοδομηθεί με υλικά πίστης και όχι πολιτικής.

«Εγώ είμαι εγώ» λέει το Κ.Κ.Ε.

«Επειδή είμαι το Κ.Κ.Ε. αποτελώ τη μόνη δύναμη που αντιτίθεται στο σύστημα. Επειδή είμαι το Κ.Κ.Ε. διαθέτω στελέχη και μέλη που είναι ασύγκριτα πιο φωτισμένα και πιο αφοσιωμένα από κάθε άλλου κόμματος. Είμαι το περιούσιο κόμμα, το εκλεκτό. Σε μένα έχει ανατεθεί από την ιστορία, η επανάσταση. Για αυτό δεν λερώνομαι με τη λάντζα της καθημερινής πολιτικής.» Έτσι λοιπόν, βγαίνει, καταγγέλλει, βρίζει και αποσύρεται στα σύννεφα της μεταφυσικής του βεβαιότητας. Και βέβαια, κατηγορεί την άλλη αριστερά, που δεν τα καταφέρνει «όσο θα έπρεπε» αφού πρώτα την έχει διασπάσει όσο μπορεί σε όλα τα ζωντανά κοινωνικά μέτωπα των δυνάμεων των «από κάτω»: στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ, στα πρωτοβάθμια σωματεία, στις ομοσπονδίες, στις δημοτικές κινήσεις, στα κινήματα περιβάλλοντος και σε όσες άλλες συλλογικότητες υπάρχουν.

Ακόμα, μιλάει για κοινωνικές αξίες που όμως αφαιρώντας τους την νοηματοδότηση, το περιεχόμενο που μπορεί να τους δώσει η έκβαση των κοινωνικών αγώνων σε όλα τα καθημερινά κοινωνικά μέτωπα, τις ευτελίζει σε θρησκευτικές έννοιες, υπεριστορικές, σε έναν ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ.

Ως βλοσυρός εισαγγελέας της επανάστασης, καταδικάζει οποιουσδήποτε συμβιβασμούς ή υποχωρήσεις των άλλων τη στιγμή που τα στελέχη του πράττουν πολύ χειρότερους συμβιβασμούς. Αλλά τα δικά τους δεν πιάνονται γιατί είναι του Κ.Κ.Ε., για καλό σκοπό…

Αν θεωρήσουμε ότι λαϊκισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία όπως ενσωματώνεται, βιώνεται κι αναπαράγεται από τα λαϊκά στρώματα, τότε το Κ.Κ.Ε. είναι εν τέλει μια εκδοχή λαϊκισμού και μάλιστα η πιο βλοσυρή και καλογερίστικη. Γιατί είναι θρησκευτικός λαϊκισμός.

Δυο λόγια για τον Συνασπισμό και τον ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α.

Θα είμαστε υπερφίαλοι αν θεωρούσαμε ότι όλα τα παραπάνω είναι εντελώς λυμένα και ξεπερασμένα για μας. Και τις αγκυλώσεις μας κουβαλάμε, και τα λάθη μας κάνουμε, και τις ανεπάρκειές μας παλεύουμε κι ο μικροαστισμός μας παραμονεύει. Όμως, η επίγνωση αυτή μας σώζει, ελπίζουμε. Μπορεί να υπήρξε το μέγα λάθος του κριτικού ΝΑΙ με δημοψήφισμα για το Μάαστριχ το 1992 όμως ήδη από το 1995 ο Συνασπισμός, και από την πρώτη ημέρα της συγκρότησης του ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλους τους τόνους και με όλες μας τις δυνάμεις αγωνιζόμαστε εναντίον αυτής της πολιτικής σε όλα τα καθημερινά μέτωπα. Για τις κοινωνικές αλλαγές και τη σοσιαλιστική ανατροπή στην Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό χώρο.

Εργάτες μιας τέχνης ταπεινής…για την μελλοντική ιστορία

7/04/2008

Δημήτρης Λαβατσής

μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του Νομού Χίου

Ετικέτες Technorati: ΠΟΛΙΤΙΚΗ,ΚΚΕ,ΣΥΡΙΖΑ