Η φωτιά που καίει τα μυαλά!

Τώρα πλέον που όλοι είναι βέβαιοι πως η δολοφονία του παιδιού δεν ήτανε παρά το κερασάκι στην τούρτα μιας σειράς πολιτικών σκανδάλων που με τη μορφή λυμματοστιβάδας προσπαθούν να μας καταπνίξουν εδώ και πάρα πολλούς μήνες, Τώρα που και ο πιο αδαής αλλά και ο βαθύτερα συντηρητικός διαισθάνεται ότι οι φατρίες που κυβερνούν εδώ και δεκαετίες τη χώρα περιστοιχιζόμενες από αρπακτικά του δημόσιου βίου, έχουν πλήρη την ευθύνη για την αβάσταχτης δυσοσμίας πολιτική ατμόσφαιρα που μας περιβάλλει,

Τώρα που είδαμε θεομπαίχτες επιχειρηματίες μοναχούς, και παπάδες βουτηγμένους ως τα μπούνια στην ακολασία να εκπροσωπούν το λαϊκό θρησκευτικό αίσθημα.

Τώρα που είδαμε όλοι τον Εσωτερικών Παυλόπουλο να βγαίνει στις κάμερες και να σημαίνει ολότρομος καμπανάκι κινδύνου «για το επίπεδο της Δημοκρατίας που έχουμε κατακτήσει»,

Τώρα που ακούσαμε τον Πρωθυπουργό Καραμανλή να διατείνεται δια ζώσης αλλά και μέσω φερέφωνων ότι μόνο πολιτική ευθύνη δεν υπάρχει (για τίποτα),

Τώρα που βεβαιώσαμε για μια ακόμα φορά ότι η εξουσία θέλει τους νέους χειραγωγημένους και είδαμε τον (Εθνικής, βεβαίως) Παιδείας (και Θρησκευμάτων, παρακαλώ) Στυλιανίδη να δηλώνει ανερυθρίαστα ότι πρέπει «να μάθουμε τα παιδιά μας να σκέφτονται όπως πρέπει»,

Τώρα που είδαμε κατασκευασμένους από το γελοίο τηλεοπτικό σύστημα γυαλιστερούς δικηγόρους σταρ, να σκυλεύουν το νεκρό παιδί και να επικαλούνται θέλημα Θεού για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα,

Τώρα που βλέπουμε καθημερινά όλους αυτούς τους πνιγμένους με τη γραβάτα τους εν είδει σοβαρότητος να καταδικάζουν τη βία και να καταμετρούν δακρύβρεχτα τις ζημιές των πενήντα εκατομμυρίων ευρώ που προξενήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας, ενώ οι ίδιοι ζημίωσαν ολόκληρο το ελληνικό δημόσιο με δέκα δις ευρώ, μόνο από την υπόθεση Βατοπέδι,

Τώρα λοιπόν που όλοι αυτοί οι ανεκδιήγητοι τιμητές της Δημοκρατίας, ξεκουκουλώθηκαν και εξαπολύουν μύδρους κατά των κουκουλοφόρων, φοβούμενοι μην καταλυθεί το άδικο και δολοφονικό κράτος τους και κατά συνέπεια χάσουν το μέλι από τα δάχτυλα,

Τώρα πλέον μπορούμε με σιγουριά και παρρησία να δηλώσουμε ότι όλη αυτή η ένταση, η αυθόρμητη ειρηνική διαμαρτυρία αλλά και η έκρηξη ανηλεούς βίας που τόσο υποκριτικά καταδικάστηκε ακόμη και από την αριστερά, αλλά και από ψύχραιμους αναλυτές, ήτανε πράγματι, συνολικά, μια υγιής αντίδραση μιας κοινωνίας που δεν έχει απολέσει ακόμα όλους τους αισθητήρες δικαίου. Μιας σύγχρονης κοινωνίας που παρά την οργανωμένη προσπάθεια αποχαύνωσης και χειραγώγησης που υπόκειται εδώ και χρόνια, έχει ακόμα τα κότσια να επαναστήσει τη ζωή με όρους πιο δίκαιους. Διότι η φωτιά δεν καίει τα σπίτια, καίει τα μυαλά των ανθρώπων (Ντοστογιέφσκι).

Γιάννης Μακριδάκης