Η Αρχαιολογία, ο Μπίρμαν και οι κομμουνιστές της Όπερας!

Από μία άποψη, οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σαυτούς που κατάφεραν να εκπληρώσουν τα παιδικά τους όνειρα και σε αυτούς που δεν τα κατάφεραν. Δυστυχώς ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Από μικρός ονειρευόμουν να γίνω αρχαιολόγος. Με συγκινούσε πάντα η ιδέα του να φέρνεις στην επιφάνεια στοιχεία και ευρήματα που θα οδηγούσαν τον άνθρωπο στην καταγραφή της ιστορίας του. Οι συνθήκες όμως τα έφεραν έτσι που ποτέ δεν μπόρεσα να γευτώ αυτή τη χαρά.

Όπως λέει και ο Φρόϋδ, οι μεγάλες και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, τελικά καταλήγουν να γίνουν απωθημένα που σε συνοδεύουν σε όλη σου την ζωή. Μάλλον αυτό έχω πάθει και γώ. Τώρα που βρίσκομαι στη μέση ηλικία, ρίχνοντας μία ματιά πίσω διαπιστώνω ότι σημαντικό βαθμό στις αποφάσεις και τις ενέργειες μου έπαιζε το παιδικό μου απωθημένο.

Τώρα θα μου πείτε, προς τι η εξομολόγηση; Απλώς ανακάλυψα (για μία ακόμη φορά) ότι το παιδικό μου απωθημένο είναι αυτό που με σπρώχνει, πολλές φορές, στο να ξοδεύω λίγο από τον ελεύθερο χρόνο μου, περιπλανώμενος στα red blogs όπως αυτοονομάζονται τα μπλογκς που πρόσκεινται ιδεολογικά στο ΚΚΕ. Οι ομοιότητες μεταξύ αυτής της περιπλάνησης μου και του παιδικού μου ονείρου, τώρα που το ξανασκέπτομαι, είναι συγκλονιστικά. Ας παραθέσω μερικές:

· Και στις δύο περιπτώσεις (ανασκαφή και περιπλάνηση στα red blogs), αν θέλεις να έχεις κάποιο αποτέλεσμα, πρέπει να έχεις γνώση του αντικειμένου για το οποίο ψάχνεις.

· Και στις δύο περιπτώσεις μπορεί να ανακαλύψεις «θησαυρούς» που σου δίνουν κουράγιο να συνεχίσεις

· Και στις δύο περιπτώσεις τα ευρήματα αφορούν το παρελθόν. Η χρηστικότητα και η λειτουργικότητα τους, μπορούν να αξιολογηθούν μόνο αν ενταχθούν στην εποχή τους. Κανένα νόημα δεν έχει η προσπάθεια παραγωγής σύγχρονης μουσικής με τη χρήση της ύδραυλις ή η προσπάθεια αστρολογικών υπολογισμών με τη χρήση του μηχανισμού των Αντικυθήρων. Ακόμη δε περισσότερο η προσπάθεια προσαρμογής θεωριών της εποχής της ατμομηχανής του Watt στη σύγχρονη κοινωνία της πληροφορίας.

· Και στις δύο περιπτώσεις, η ποσότητα σαβούρας που ανακαλύπτεις, είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη από τα πραγματικά αξιόλογα ευρήματα.

· Και στις δύο περιπτώσεις ελλοχεύει ο κίνδυνος να πέσεις σε βούρκο. Να λασπωθείς, να λερωθείς και τελικά να μην ανακαλύψεις τίποτα ή και αν ακόμη ανακαλύψεις, τα ευρήματα να είναι πολύ χαμηλής αξίας.

Σε μία μάλιστα τέτοια περίπτωση «έπεσα» πριν από λίγες μέρες. Στην περίπτωση

βούρκου! Το (καθόλου αλάθητο, όπως φαίνεται) ένστικτό μου, με οδήγησε σε συγκεκριμένο red blog στο οποίο (λόγω κυρίως του διαχειριστή του), ήλπιζα να ανακαλύψω «θησαυρό». Όμως φευ! Αφού βουτήχτηκα σε ένα βούρκο ύβρεων, απαξιωτικών χαρακτηρισμών και ιδεολογικής υπεροψίας η οποία αγγίζει τα όρια της γελοιότητας, τα μόνα που ανακάλυψα ήταν μερικά κίβδηλα νομίσματα που προφανώς άφησε εκεί κάποιος τυμβωρύχος, με την ελπίδα η ιστορία να γραφτεί καταπώς τον συμφέρει!

Όχι. Δεν θα σας πω για πιο blog πρόκειται, γιατί μπορεί να στερήσω τη χαρά της «ανακάλυψης» από κάποιους που έχουν το ίδιο παιδικό απωθημένο με μένα. Εκείνο που μπορώ όμως να μοιραστώ μαζί σας είναι μερικές (έστω και κίβδηλες) από τις «ανακαλύψεις» μου:

· Ανακάλυψη 1^η:

«Ο Εβραιογερμανός ποιητής Βολφ Μπίρμαν είναι αντικομουνιστής», (άρα δεν δικαιούται άποψης, ίσως και καλλιτεχνικής έκφρασης συμπληρώνω εγώ). Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι ο Μπίρμαν το 1953, σε ηλικία 17 ετών, εγκατέλειψε το Αμβούργο για να εγκατασταθεί στον Ανατολικό τομέα του Βερολίνου, ακολουθώντας την ακριβώς αντίθετη πορεία εκατοντάδων συμπατριωτών του που αγωνίζονταν να περάσουν από την ανατολή στη δύση. Στο Βερολίνο έζησε μέσα σε ένα καθεστώς διώξεων (κλείσιμο του θεάτρου του, απαγόρευση εκτέλεσης των τραγουδιών του κ.τ.λ) για 23 χρόνια. Το μίσος του για κάθε μορφή ολοκληρωτισμού, τον οδήγησε το 2003 να ταχθεί υπέρ της επέμβασης των Αμερικανών στο Ιράκ, με την δικαιολογία του ξηλώματος του καθεστώτος Σαντάμ. Την κατακριτέα του αυτή πράξη, ας αφήσουμε να την κρίνουν και όσοι έχουν υποστεί τα ίδια με αυτόν.

Ο Μπίρμαν βέβαια δεν είναι ο μοναδικός … άχρηστος αντικομουνιστής καλλιτέχνης. Ενδεικτικά μόνο να αναφέρω τα ονόματα του Βασίλι Καντίνσκι ή του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Είναι πολύ εύκολο να ονομάσουμε αντικομουνιστική ολόκληρη την καλλιτεχνική πρωτοπορία του 20^ου αιώνα. Αρκεί να θεωρήσουμε ως κομμουνιστικό, το στρεβλό σταλινικό μοντέλο, που οδήγησε όσο τίποτε άλλο τις σοσιαλιστικές ιδέες στην απαξίωση και τον διασυρμό!

· Ανακάλυψη 2^η :

Οι επισκέπτες του Βερολίνου, (ειδικότερα αυτοί που συμμετέχουν στα εκπαιδευτικά προγράμματα που χρηματοδοτεί η ΕΕ, απ’ ότι φαντάζομαι) στερούνται επαρκούς ξενάγησης. Υποθέτω ότι εκτός του τείχους του Βερολίνου, θα υπάρχουν και άλλα «αξιοθέατα» τα οποία δεν θα μπορούν να θαυμάσουν. Τα γραφεία της Στάζι για παράδειγμα ή τα γυμναστήρια στα οποία «τρομπάρονταν» οι Ρόμποκοπ «σοσιαλιστές» αθλητές προκειμένου να …δοξάσουν την σοσιαλιστική ιδέα! Το πρόβλημα εδώ είναι αρκετά σοβαρό και θα πρέπει το Κόμμα να το αντιμετωπίσει ανάλογα. Θα πρέπει εκτός της αποδέσμευσης από την ΕΕ να ζητήσει και ειδικούς ξεναγούς για τα μέλη του που συμμετέχουν στα εκπαιδευτικά κοινοτικά προγράμματα (να υπενθυμίσουμε ότι η ΕΕ είναι ένας καπιταλιστικός οργανισμός. Άρα σκοπός του κάθε προγράμματος που χρηματοδοτεί είναι η στήριξη του καπιταλιστικού συστήματος. Εκτός βέβαια και αν οι κουτόφραγκοι αποφάσισαν να στέλνουν τα μέλη του ΚΚΕ σε χρηματοδοτούμενα … αντικαπιταλιστικά προγράμματα χωρίς να το καταλαβαίνουν. Οι ηλίθιοι!).

· Ανακάλυψη 3^η :

Σε ολόκληρο τον κόσμο, όταν κάποιος κρατικός φορέας αποφασίσει να

γκρεμίσει κάποιο κτίριο και οι πολίτες διαφωνούν το εκδηλώνουν έμπρακτα (πολλά τα παραδείγματα και στην πατρίδα μας. Φιξ κ.τ.λ). Στο γκρέμισμα της όπερας του Βερολίνου από τους…Μπίρμαν, οι πολίτες όχι μόνο δεν αντέδρασαν αλλά βοήθησαν κιόλας. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί είχαν δει προηγουμένως την σταλινική αδελφότητα να μετατρέπει το όραμα του κομμουνισμού σε όπερα ή για να ακριβολογούμε, σε οπερέτα; Ίσως!

Όμως δεν πρέπει να παραπονιέμαι αν αυτή τη φορά τα ευρήματα μου ήταν «άνθρακες». Μόλις πριν από λίγες μέρες είχα ανακαλύψει πραγματικούς θησαυρούς ψάχνοντας στα red blogs. ΕΔΩ και ΕΔΩ. Ευρήματα που δείχνουν ότι όλο και περισσότεροι κομμουνιστές του ΚΚΕ προβληματίζονται για τον μοναχικό δρόμο που έχει διαλέξει η ηγεσία του κόμματος τους, μακριά από την υπόλοιπη αριστερά και μάλιστα σε μία περίοδο όπου λόγω και της παγκόσμιας κρίσης, η ισχυρή Αριστερά προβάλει σαν μοναδική διέξοδος. Ας καλέσουμε λοιπόν, αυτούς κοντά μας. Οι υπόλοιποι ας περιμένουν εκεί πίσω, την Δεύτερη Παρουσία που ίσως έρθει, ίσως δεν έρθει. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο γιαυτούς παρά να τους αφήσουμε στην μακάρια ηρεμία τους αφιερώνοντας τους μερικούς στίχους του Κώστα Βάρναλη που αγαπάμε όσο κι αυτοί:

«Φως ζητάνε τα χαϊβάνια κ' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι οξαποδώ κει δεν είναι παρά δω.

Xάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο, χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Aν ξυπνήσεις, μονομιάς θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.»

Καληνύχτα σας λοιπόν κομμουνιστές της Όπερας.

Καληνύχτα και όνειρα γλυκά!!!