ΜΙΑ ΚΑΘΑΡΗ ΕΝΩΤΙΚΗ ΦΩΝΗ. ΘΑ ΤΗΝ ΑΚΟΎΣΟΥΜΕ ΕΓΚΑΙΡΩΣ;

Να διευκρινίσω ότι δεν έχω υπάρξει ποτέ μέλος της ΚΟΕ. Να διευκρινίσω επίσης οτι σε πολλές θέσεις της διαφωνώ κάθετα.
Πως μπορώ όμως να μην ακούσω την καθαρή ενωτική φωνή της Ελένης. Ενός νέου ανθρώπου, της γενιάς των 600 €, που τίμησε με την παρουσία της το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και που οι νεοέλληνες συμπολίτες μας αποφάσισαν να μην την στείλουν στο Ευρωκοινοβούλιο στέλνοντας στη θέση της το φασιστοειδές Πλεύρη.
Μπορεί λοιπόν να μην την στείλαμε. Ας την ακούσουμε όμως. Τουλάχιστον οι Αριστεροί εκ των νεοελλήνων. Και ας την ακούσουμε σύντομα...

Απο την συνέντευξη τύπου της ΚΟΕ:

Η Ελένη Σωτηρίου δήλωσε τα παρακάτω:

«Θέλω καταρχήν να ευχαριστήσω όλους όσους υποστήριξαν το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και όσους μας ψήφισαν. Θέλω να ευχαριστήσω τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη, τα στελέχη και τους φίλους της ΚΟΕ που με στήριξαν και με στηρίζουν ακόμα.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών κρίνεται αρνητικό. Θα ήθελα να σημειώσω ότι σ’ αυτές τις εκλογές δεν συζητήθηκε το κεντρικό πολιτικό ζήτημα της κρίσης, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Και επίσης δεν συζητήθηκε το σύγχρονο αδιέξοδο της Ε.Ε. και του σχεδίου πολιτικής ενοποίησής της. Αυτές οι ευρωεκλογές στην ουσία ήταν το πρώτο μέρος μιας αντιπαράθεσης σε εθνικό επίπεδο. Ή, αν θέλετε, η εισαγωγή σε μια προεκλογική περίοδο που συνεχίζεται και εκτυλίσσεται καθημερινά.

Αυτά τα αναφέρω γιατί ακούγονται πολλά σχετικά με ευρωπαϊκά ή αντιευρωπαϊκά πρόσωπα, ευρωπαϊκούς ή αντιευρωπαϊκούς προσανατολισμούς κ.λπ. Κι επειδή στις μέρες μας η εικόνα είναι αυτή που έχει υποκαταστήσει την έννοια, και δυστυχώς και την πραγματικότητα, θα ήθελα να βάλω μερικά στοιχεία αυτής της πραγματικότητας:

Το πρώτο σημείο: Η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, από το 2004 υποστήριξε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας πολύ καλά και τα πολιτικά πρόσωπα και τις αντιφάσεις αυτού του ενωτικού εγχειρήματος, αλλά και του Συνασπισμού πιο συγκεκριμένα. Κάθε ενωτικό εγχείρημα έχει θετικό πρόσημο. Όταν προσδιορίζεται από την ανάγκη και όταν θέτει στόχους με σκοπό να υπηρετήσει τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Εμείς σαν Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι για να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα και στην κοινωνία, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αλλάξουν τα πράγματα στην Αριστερά. Δεν θεωρήσαμε, ούτε θεωρούμε, ότι οι γενικές θέσεις και απόψεις μας είναι αυτές οι οποίες θα προταχθούν σ’ ένα οποιοδήποτε ενωτικό εγχείρημα. Οι θέσεις μας κι οι απόψεις μας ήταν γνωστές από το 2004, και στην τότε ηγεσία του Συνασπισμού και στους βουλευτές του Συνασπισμού που εκλέχτηκαν το 2004 και στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που αναδείχτηκε το 2007. Εμείς όμως σ’ όλη αυτή τη διάρκεια της κοινής ενωτικής προσπάθειας, αυτού του εγχειρήματος, εκφραστήκαμε και εκφραζόμαστε με βάση τα συμφέροντα του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο κάναμε και σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και ως ΚΟΕ αλλά και εγώ προσωπικά σαν υποψήφια. Έχουμε δηλώσει και είναι γνωστό, αλλά να το επαναλάβουμε, ότι σεβόμαστε απολύτως το πλαίσιο, τις διακηρύξεις, τις θέσεις του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Το δεύτερο σημείο: Η υποψηφιότητα της ΚΟΕ στο πρόσωπό μου χτυπήθηκε δημοσίως, χτυπήθηκε πάρα πολύ πριν την προεκλογική περίοδο, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και δυστυχώς συνεχίζεται κάτι τέτοιο και σήμερα. Στην ουσία δεν χτυπιέται το πρόσωπό μου, χτυπιέται το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Η επίθεση αφορά το εγχείρημα γενικά της ριζοσπαστικής και ενωτικής αριστεράς. Και δυστυχώς θέλω να πω ότι σ’ αυτή την επίθεση είναι, αντικειμενικά, μαζί συγκροτήματα, συντηρητικοί πολιτικοί παράγοντες, η ακροδεξιά, όπως και τμήμα ανθρώπων που αυτοανακηρύσσονται ανανεωτικοί και αριστεροί, ξεχνώντας ότι έκαναν χρόνια να ξεφύγουν από το 1,5% έχοντας φιλοευρωπαϊκές θέσεις ακόμα και σε ευνοϊκό περιβάλλον, όταν η Ευρώπη και το ευρωπαϊκό ιδεώδες είχε και μία αίγλη.

Τέλος, θεωρώ ότι πρέπει να σταματήσει ο εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος υπάρχει μέσα στην Αριστερά, αν θέλει να λέγεται Αριστερά. Γιατί σε περιόδους κρίσης, το άμεσο, το καθοριστικό καθήκον που έχει η Αριστερά είναι να ενώσει τους εργαζόμενους, τους νέους και όλους όσους χτυπιούνται από την κρίση. Ενώνοντας πρώτη η ίδια τα τμήματά της, παρ’ όλες τις διαφορές τους, οι οποίες είναι δευτερεύουσες μπροστά στην κρίση.»