ΔΕΝ ΤΙΜΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΕΒΟΜΑΙ !

Της Ελένης Πορτάλιου*

Δεν τιμώ και δεν σέβομαι τον Λεωνίδα  Κύρκο, άλλωστε «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Η τιμή και ο σεβασμός βασίζονται στην αμοιβαιότητα. Στον ορίζοντά του και στον ορίζοντα αυτών που  καλύπτονται πίσω του, οι άνθρωποι της αριστεράς, στους οποίους τοποθετώ τον εαυτό μου, δεν υπάρχουν, δεν αξίζουν τίποτε. Οι αγώνες και η ηθική μας τού είναι/τούς είναι ξένοι. Από το ήθος και ύφος του παρελθόντος έχει μείνει μόνο το ύφος της εξουσίας – της δοτής από τις συστημικές δυνάμεις εξουσίας.

Ποιος είναι αλήθεια ο σκοπός που  αγιάζει το μέσον ενός δείπνου με παράγοντες του δικομματισμού και του κεφαλαίου; Μια νέα εθνική ενότητα ή μια πρόσδεση στο ΠΑΣΟΚ; Ο σκοπός κατέρρευσε πάνω στη θλιβερή εικόνα που κόσμησε τις τηλεοράσεις μας. Όσο για τα μέσα, ο σταλινισμός με ανθρώπινο πρόσωπο είναι ίδιος με τον σταλινισμό χωρίς πρόσωπο.

Ο καθένας  δικαιούται να οδηγεί ελεύθερα τις  ιδέες του στο έσχατο όριό τους. Το ίδιο και ο Λεωνίδας Κύρκος. Το πρόβλημα είναι ότι το κάνει στο όνομα μιας ιστορίας της οποίας όλοι μετέχουμε. Και όποιος δεν αντιδρά μετέχει του εξευτελισμού.

Στο νεκρόδειπνο  αυτό παρακάθισαν ενεργά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν εκλεγεί στο Κοινοβούλιο και τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση με τις δικές μας ψήφους και, κυρίως, χάρη στο πολιτικό, αγωνιστικό και αξιακό κεφάλαιο που δημιουργήσαμε, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, μέσα από μια σισύφεια πορεία στην οποία συνεχώς μας πυροβολούν κατά μέτωπο. Ο Φ. Κουβέλης, θεσμικός παράγων και ο Σ. Λυκούδης, απών από τους αγώνες της αυτοδιοίκησης, τα βρήκαν συνδειπνούντες με αυτούς που απεργάζονται φτώχεια και ανεργία για τον κόσμο της βιοπάλης, που αποκηρύσσουν τον Δεκέμβρη και θέλουν να καταργήσουν το άσυλο.

Αν η  δημοκρατία επιτρέπει να χάνει κανείς το μέτρο του αυτοσεβασμού, απαγορεύει πάντως στους – τρόπος του λέγειν – αντιπροσώπους του λαού της  αριστεράς να παραβιάζουν τη θέληση και τις αποφάσεις αυτού του λαού.

Ο δρόμος από την καθημερινή παρουσία στα  κανάλια μέχρι το δείπνο είναι σύντομος και από κει οδηγεί μεταμεσονύχτια στον Πρετεντέρη και στις θερμές επιδοκιμασίες του Μίχαλου προς τον σοβαρό πολιτικό Φ. Κουβέλη. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να αναζητήσει τιμές και δόξες οπουδήποτε η συνείδησή του το επιτρέπει, but not in our name.

Περίμενα  από τα «όργανα» να δώσουν ένα τέλος στα καμώματα αυτών που κατέστησαν τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά τόσο διάτρητες ώστε να μπορούν να μπαινοβγαίνουν από τη μια στην άλλη πλευρά ανενδοίαστα,  ανάλογα με το προσωπικό τους συμφέρον. Το πρόβλημα δεν είναι ότι στο πάνελ του δείπνου δεν κλήθηκε ο πρόεδρος του ΣΥΝ. Τότε θα είχαμε μια ακόμα ωραιότερη ατμόσφαιρα διχασμένων συνειδήσεων και ραγισμένων ταυτοτήτων. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς από τους εκπροσώπους μας, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν σκέφτηκε ότι έχει υποχρέωση να μιλήσει στο δικό μου όνομα και στο όνομα χιλιάδων άλλων μελών του ΣΥΡΙΖΑ, που αποσβολώνονται καθημερινά μπροστά στο δελτία ειδήσεων. Μικροσυσχετισμοί, μικροϋπολογισμοί, χειρισμοί μικροϋποθέσεων έχουν οδηγήσει τις μεγάλες υποθέσεις των ανθρώπων σε αδιέξοδο. Ποια ισότητα, ποια δικαιοσύνη, ποια αλληλεγγύη θα υπερασπιστεί μια αριστερά που δεν γνωρίζει τίποτε από ισότητα, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη στο εσωτερικό της ;

Μπορούμε  να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό που μας δυναστεύει ή πρέπει να επαναλάβουμε την απάντηση της Σύλλας Παπαγιαννοπούλου « Σύντροφοι , καληνύχτα !» .

Ελένη Πορτάλιου    

*μέλος ΣΥΡΙΖΑ 2^ου Διαμερίσματος Αθήνας