Γιατί όχι τον Αλαβάνο;

Ημερομηνία δημοσίευσης: 02/09/2010 ΑΥΓΗ




Του Θανάση Καρτερού



Υπάρχει ένα το κρατούμενο στη σκέψη των ιθυνόντων του ΣΥΝ, όπως προκύπτει τουλάχιστον από τις κινήσεις για τις επικείμενες εκλογές. Αποκλείεται ο Αλαβάνος! Μπορούμε να το συζητήσουμε για όλους τους πιθανούς και απίθανους, αλλά όχι γι’ αυτόν.

Γιατί αλήθεια να μην το συζητήσουμε;. Δεν μιλάμε για τον ίδιο Αλαβάνο που βοήθησε όσο λίγοι την αριστερά να ξεφύγει από το γκέτο της; Που κουβαλάει ιστορία δεκαετιών, από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας ως το δύσκολο σήμερα; Που είχε μόλις χτες αξιολογότατη διείσδυση τόσο στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, όσο και σε άλλους όμορους χώρους; Που έστρεψε από τους πρώτους τα πυρά του κατά του Μνημονίου; Που διαθέτει την πολιτική πείρα και το επικοινωνιακό ταλέντο για τέτοιες μάχες; Που οι μεγαλύτερες συνιστώσες -πλην Συν εννοείται- του ΣΥΡΙΖΑ θα έβλεπαν θετικά την υποψηφιότητά του; Που ανένταχτοι αριστεροί, απλοί αγωνιστές και προσωπικότητες του χώρου, θα χειροκροτούσαν; Που η καθόλου ευκαταφρόνητη μειοψηφία του Συνασπισμού θα δεχόταν, έστω κι αν διαφωνεί σε πολλά μαζί του; Που θα μπορούσε να ανοίξει ένα παράθυρο ενότητας σε μια στιγμή που άλλοι κλείνουν κατάμουτρα πόρτες;

Απέναντι σε όλα αυτά διατυπώνονται και διαρρέουν επιχειρήματα για την πρόσφατη στάση του, τις αποκλίνουσες κινήσεις του, την αντιπαλότητά του με την ηγεσία του ΣΥΝ, το Μέτωπο που επιχειρεί να συγκροτήσει, τον διχασμό του κόσμου της αριστεράς κ.λπ. Επιχειρήματα λογικά, που όλα όμως συγκλίνουν σε ένα και μόνο ζήτημα: στην από ένα σημείο και πέρα δημόσια και εξοργιστική για ορισμένους στάση του -αντιηγετική, αντικομματική, διασπαστική και βάλε. Που ωθεί, καθώς οι κομματικές πλειοψηφίες έχουν πάντα ένστικτο αυτοσυντήρησης, στον αποκλεισμό του. Ασυζητητί!

Καταργούν όμως όλα αυτά το γεγονός ότι ο Αλαβάνος παραμένει αμετανόητος αριστερός, κινείται στο μετωπικό σχήμα έστω και ως απλό μέλος του, δεν κηρύσσει το μνημονιακό συμβιβασμό όπως άλλοι, με τους οποίους εντούτοις η συνεργασία δεν αποκλείεται; Ότι μιλάμε για ενωτικό ψηφοδέλτιο τοπικής αυτοδιοίκησης και όχι κομματικής διοίκησης; Ότι ακόμα και η κομματική ενότητα απαιτεί αυτοπεποίθηση και όχι φοβίες και εξασφαλίζεται με ανοιχτόκαρδες κινήσεις και όχι με οχυρωματικά έργα; Ότι η συσπείρωση απαιτεί ταπείνωση των εγωισμών; Ότι τελικώς άλλο πράγμα το πολιτικά αιτιολογημένο όχι στην υποψηφιότητα Αλαβάνου και άλλο η αντιμετώπισή της με όρους κομματικής συνωμοσίας;