Η Αριστερά και η "εθνική" πρόκληση.

Εδώ και διακόσια περίπου χρόνια, ο καλύτερος τρόπος συγκάλυψης των επιθέσεων των ομάδων εξουσίας, στο εργατικό προλεταριάτο, ήταν η επίκληση (πολλές φορές η "ανακάλυψη") εθνικών κινδύνων. Έτσι λοιπόν δεν φαντάζει καθόλου περίεργη η χρονική "σύμπτωση" της ανάδειξης του "Σκοπιανού" με την επίθεση που επιχειρεί η κυβέρνηση στους εργαζόμενους (ασφαλιστικό κ.τ.λ).
Για μία ακόμη φορά λοιπόν η Αριστερά βρίσκεται μπροστά σε μία τεράστια πρόκληση. Θα καταφέρει, γκρεμίζοντας τα τείχη του εθνικισμού που επιχειρεί να στήσει η κυβέρνηση, να αποκαλύψει τους πραγματικούς της σκοπούς;
Όσον αφορά τη συντηρητική αριστερά (το ΚΚΕ), το εγχείρημα φαίνεται σχεδόν ακατόρθωτο, με το δεδομένο του σφικτού εναγκαλισμού της με εθνικιστικά κατασκευάσματα των ΜΜΕ (Κανέλλη, Ζουράρις κ.τ.λ). Έτσι λοιπόν το βάρος πέφτει στις ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς που εκφράζονται κυρίως μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα κερδίσει το στοίχημα; Το μέλλον θα δείξει.

Με αφορμή τις παραπάνω σκέψεις, αναδημοσιεύω μια καλή ανάλυση του Στέργιου Πιτσιόρλα απο την Κυριακάτικη Αυγή:

Προς τι η συναίνεση στο Μακεδονικό;

Ημ/νία καταχώρησης : 07/03/2008

Του Στέργιου ΠΙΤΣΙΟΡΛΑ

Η περίοδος που διανύουμε είναι εξαιρετικά θετική για τον ΣΥΝ. Ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού προσβλέπει στον ΣΥΝ ως δύναμη ανατροπής του σημερινού πολιτικού σκηνικού και αμφισβήτησης της κυριαρχίας των δύο εκφραστών διακυβέρνησης που έχει καθιερωθεί να το περιγράφουμε ως "δικομματισμό". Κι επειδή είναι η πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση του '74 που η αμφισβήτηση του δικομματισμού παίρνει τόσο μαζικές διαστάσεις είναι φανερό ότι ο ΣΥΝ που αυτή την στιγμή φαίνεται να αποτελεί την πολιτική έκφραση αυτής της αμφισβήτησης, επωμίζεται ένα πολύ μεγάλο πολιτικό βάρος.

Η κρίση του δικομματισμού κρίση συγκεκριμένων αντιλήψεων

Η φθορά του δικομματισμού δεν είναι τυχαία. Και η σωστή ερμηνεία αυτής της φθοράς αποτελεί την αφετηρία για τη διαμόρφωση ενός πλαισίου εναλλακτικής πρότασης. Διαφορετικά όσοι αμφισβητούν σήμερα τον δικομματισμό κινδυνεύουν να επαναλάβουν τα ίδια με αυτό λάθη, εάν ο λαός τούς εμπιστευθεί λίγη περισσότερη απ' ό,τι μέχρι σήμερα δύναμη. Πιστεύω ότι στη βάση της σημερινής πρωτοφανούς διαστάσεως φθοράς του δικομματισμού βρίσκεται η αντίληψη που έχει εδραιωθεί στους πολίτες ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εναλλασσόμενα στην εξουσία απέτυχαν να λύσουν δομικά προβλήματα. Κι ότι μεγάλο ποσοστό αυτής της αποτυχίας οφείλεται στο γεγονός ότι υπέκυψαν στον λαϊκισμό, έβαλαν πάνω απ' όλα το κομματικό όφελος και δεν είχαν την τόλμη και τη δύναμη να κάνουν μεγάλες επιλογές εξαιτίας έλλειψης γνώσης και φόβου του πολιτικού κόστους. Οι πολίτες κρίνουν και αποδοκιμάζουν τα δύο μεγάλα κόμματα εκ του αποτελέσματος. Και με γενικό τρόπο αποδοκιμάζουν και την αντίληψη που καθοδηγεί τις πολιτικές επιλογές τους. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι και οι ίδιοι είναι έτοιμοι να δεχτούν το διαφορετικό. Άλλωστε τα δύο μεγάλα κόμματα απευθυνόμενα προς τον ελληνικό λαό θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τον στοίχο της ποιήτριας: "εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω". Όμως εδώ ακριβώς έγκειτο ο ρόλος των κομμάτων, όπως ο ΣΥΝ.

Μακεδονικό: Τυπικό δείγμα χρεωκοπίας του δικομματισμού

Αφορμή για τη διατύπωση αυτών των σκέψεων αποτέλεσαν οι πρόσφατες εξελίξεις στο "Σκοπιανό" και η στάση του ΣΥΝ.. Ο χειρισμός, του θέματος που ανέκυψε με την ονομασία του γειτονικού κράτους, αποτελεί τυπικό δείγμα της δομικά λανθασμένης προσέγγισης των σύγχρονων προβλημάτων από τα δύο μεγάλα κόμματα. Και μια πολύ συγκεκριμένη απόδειξη του πόσο αρνητικές συνέπειες έχει για τη χώρα αυτή η δομικά επαναλαμβάνω λανθασμένη αντίληψη. Το 1989 η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με μια τεράστια ιστορική πρόκληση. Οι κοσμογονικές αλλαγές στη Ν.Δ. Ευρώπη της έδιναν τη δυνατότητα να ανατρέψει όλα τα αρνητικά της εποχής του ψυχρού πολέμου και του από "Βορράν κινδύνου" και να ανοιχτεί -αξιοποιώντας τη θέση της στην Ε.Ε.- σε μια τεράστια και παρθένα ενδοχώρα σε όλη την έκταση της οποίας υπάρχουν ακόμη τα σημάδια ελληνικής παρουσίας άλλων εποχών. Ομως αντί να συλλάβουμε σωστά την ιστορική ευκαιρία και να σχεδιάσουμε ανάλογα τη στρατηγική μας, καθηλωθήκαμε από την αναβίωση φοβικών και εθνικιστικών συνδρόμων που έχουν τη ρίζα τους στην ακρότατη συντηρητική ιδεολογία και του τριπτύχου "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών". Αντί να δούμε από την αρχή ότι στο νέο βαλκανικό παζλ η FYROM είναι εξ αντικειμένου μια χώρα σύμμαχη και ότι μπορεί να ενταχθεί άμεσα σε όλον τον οικονομικό, πολιτικό και στρατηγικό σχεδιασμό μας, έγινε ο βασικός μας αντίπαλος. Αντί να επιδείξουμε την απαραίτητη ευελιξία και να χειριστούμε το θέμα του ονόματος με τρόπο που θα σταθεροποιεί αυτό το νέο κράτος και ταυτόχρονα θα το τοποθετεί και σε ένα πλαίσιο καλώς εννοούμενης ελληνικής επιρροής ξοδέψαμε όλο το πολιτικό μας κεφάλαιο στο να αποτρέψουμε το αναπότρεπτο. Τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής υπήρξαν ολέθρια. Τόσο για τον ρόλο μας στην περιοχή όσο και για την ιδεολογική καλλιέργεια στο εσωτερικό της χώρας και για την κατανόηση από τον ελληνικό λαό των σύγχρονων προβλημάτων, ισσορροπιών, προοπτικών, κινδύνων και δυνατοτήτων. Ο ΣΥΝ, μετά από μια στιγμιαία ταλάντευση, διαμόρφωσε μια τολμηρή πολιτική ρήξης με την αντίληψη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν.Δ. Μια πολιτική που οικοδομήθηκε στη βάση της πρότασης για σύνθετη ονομασία και εμβολίστηκε στο επίπεδο της πράξης από το σπάσιμο του παπανδρεϊκού "εμπάργκο" με την επίσκεψη της ηγεσίας του στη FYROM. Θέλω δε να πιστεύω ότι αυτή η πολιτική αποτέλεσε ένα από τα μεγάλα θέματα δικαίωσης του ΣΥΝ στη συνείδηση του ελληνικού λαού και στην κατοχύρωση της πολιτικής δύναμης που λέει την αλήθεια, έχει τόλμη και μπορεί να αναλύει καλύτερα από τους άλλους τα σύγχρονα προβλήματα.

Ανατροπή - πολιτικό κόστος έννοιες ασήμαντες

Μου είναι δύσκολο να καταλάβω πώς είναι δυνατόν σήμερα να είμαστε μέσα στο κλίμα της διακομματικής συναίνεσης που έχει δημιουργήσει η κυβέρνηση στον χειρισμό του προβλήματος.. Όταν είναι σαφές ότι 15 χρόνια μετά επαναλαμβάνουμε ως χώρα το ίδιο λάθος στη βάση των σημερινών δεδομένων. Όταν όλοι πια καταλαβαίνουν ότι το θέμα του ονόματος για όλο τον υπόλοιπο κόσμο έχει λυθεί. Όταν όλοι ομολογούν ότι η πολιτική που ακολουθήθηκε ήταν λάθος. Όταν όλοι ομολογούν ότι αυτό που πριν από 15 χρόνια απορρίψαμε είναι πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατον να το κερδίσουμε τώρα. Δεν μπορώ λοιπόν να καταλάβω γιατί ο ΣΥΝ δεν βγαίνει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, την στιγμή που όπως έδειξε και η παρωδία των συλλαλητηρίων ο κόσμος είναι έτοιμος να ακούσει αλήθειες. Γιατί δίνει κάλυψη σε μια κυβερνητική πολιτική που εξυπηρετεί μικροκομματικές σκοπιμότητες και διακυβεύει πολύ σοβαρότερα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής και των εθνικών συμφερόντων. Γιατί εμφανιζόμαστε να συμπλέουμε και με το ΠΑΣΟΚ στο θέμα που βρεθήκαμε αντιμέτωποι σε πιο δύσκολες απ' ό,τι τώρα συνθήκες. Τα κόμματα κρίνονται στις στιγμές που βρίσκονται υπό πίεση. Κρίνονται όμως και στις στιγμές που βρίσκονται σε άνοδο. Ιδιαίτερα δε σ' αυτές οταν κάνει την εμφάνισή του ο πειρασμός του λεγόμενου πολιτικού κόστους. Να είμαστε προσεκτικοί. Όμως πάνω απ' όλα να προσέξουμε μην μοιάσουμε σε όσους κατηγορούμε.