ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΡΡΡΡΡΡ...

Ύφος περισπούδαστο, κουστουμάκι (ή ταγεράκι ανάλογα) Σαράφης στα Τρίκαλα, ακριβή πένα στο χέρι και η παπαριά να πηγαίνει σύννεφο. Κατά ριπάς εκπέμπουν στα πρόσωπα όσων τούς παρακολουθούν ένα σπάνιο μίγμα άγνοιας, ανοησίας, εμπάθειας και ασχετοσύνης. Απο μακρυά κάνει μπάμ ο πραγματικός τους εργοδότης - υποβολέας. Και σαν να μην φτάνει αυτό. Μερικοί αρλουμπογραφούν και στον ημερήσιο τύπο. Εκεί πιά. Εκεί που έχουν και λίγο παραπάνω χρόνο να σκεφτούν...
Και άν εμείς τα βλέπουμε σήμερα, κάποιοι άλλοι τα διέβλεπαν πρίν απο 25-30 χρόνια.

Μάνος Χατζιδάκις, «Τα σχόλια του Τρίτου» (εκδ. Εξάντας):

«Είναι γνωστό πως μες στον τόπο μας τα τελευταία τούτα χρόνια, ζούμε μια νέα δικτατορία που ακμάζει κι εκμεταλλεύεται τις συμπλεγματικές δημοκρατίες του καιρού μας: Την λεγομένη, της Τετάρτης Εξουσίας. Την περιλάλητη δικτατορία του Τύπου.Και ο δημοσιογράφος, ο ανώτατος άρχων.Ανδροπρεπής σαν την κολώνια «Μπρουτ», καθορίζει τιμές, αξίες και εισόδους στο χώρο της αθανασίας, με αυθαίρετες προδιαγραφές που τις χαράζουν ιεροφάντες της μετριότητας και της ανυπαρξίας. Και να περίπου ένας ιερός κανονισμός που καθορίζει τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται η Δημοσιογραφία και η απαράβατη δεοντολογία της.Ο Δημοσιογράφος είναι και Ποιητής.Ο Ποιητής αμφισβητείται αν τύχει να μην είναι και Δημοσιογράφος.Ο Δημοσιογράφος είναι και Θεατρικός συγγραφέας.Ο Θεατρικός συγγραφέας δεν είναι αποδεκτός αν τύχει και δεν είναι Δημοσιογράφος.Ο Δημοσιογράφος είναι, μπορεί να είναι και σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου.Ο Σκηνοθέτης χλευάζεται, αν δεν είναι και δημοσιογράφος.Ο Δημοσιογράφος είναι και τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός - κατά κανόνα.Τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός δεν υπάρχει χωρίς να είναι δημοσιογράφος.Ο Δημοσιογράφος μπορεί να είναι και πολιτικός σχολιαστής. Πολιτικός σχολιαστής δεν γίνεται χωρίς ταυτότητα δημοσιογράφου.Ο Δημοσιογράφος είναι και εκφωνητής και τηλεοπτικός παρουσιαστής, για κάθε θέμα. Κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό.Τηλεοπτικός παρουσιαστής, εκφωνητής κι εν γένει τηλεοπτικός παράγων δεν γίνεται χωρίς νάναι δημοσιογράφος.Ο Δημοσιογράφος είναι ιερός.Τα ιερά, δεν είναι ιερά αν δεν υπηρετούν δημοσιογράφους και δημοσιογραφικά.Και τέλος:Ηθικόν, ό,τι έχει ελευθέρας και δημοσιογραφικόν.Αληθές, ό,τι μας φανερώνουν των εφημερίδων οι γραφές και Εθνικόν, ό,τι αληθές για τις εφημερίδες και ηθικόν.Θα πείτε, δεν υπάρχουν άξιοι και συμπαθείς δημοσιογράφοι; Και άξιοι υπάρχουν και αξιόλογοι και συμπαθείς και τίμιοι. Κι είναι και οι περισσότεροι. Όμως δεν καθορίζουν την ταυτότητα της τάξης τους. Είτε γιατί δεν δίνουν σημασία, είτε γιατί περιφρονούν τη λειτουργία των ολίγων, χωρίς να λογαριάζουν το κακό που ολοένα μεγαλώνει απ’ τους παρείσακτους αυτούς ολίγους. Ή πες ακόμη, συνήθισαν το κακό και δεν το λογαριάζουνε σημαντικό για ν’ αμυνθούν και για να ξεχωρίσουν τις ευθύνες τους. Κι ίσως ακόμη να φοβούνται οι πολλοί, τη δύναμη που έχουν οι ολίγοι σαν πράττουν επισήμως το κακό. Όπως και νάναι, ψέγουμε τους λίγους κι όχι τους πολλούς. Κι ας σταματήσει η υστερική ευαισθησία, μέσα στην οποία προστατεύονται με άνεση οι λίγοι και οι κακοί. Καμιά ομάδα, καμιά τάξη, κανένα επάγγελμα δεν είναι ιερό. Όλα περιέχουν μέσα τους και το καλό και το κακό. Κι αυτό είναι άλλωστε το φυσικό».