Ν. Θεοτοκάς: Χρειαζόμαστε μια νέα σημαία του Αριστερού "Ευρωπαϊσμού"

Απο την ΑΥΓΗ


Η προσφυγή της ελληνικής κυβέρνησης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η εμπλοκή του τελευταίου στον ευρωπαϊκό "μηχανισμό στήριξης" δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα για την κοινωνία, την οικονομία και το πολιτικό μας σύστημα. Δημιουργούν, ωστόσο, και μια νέα πραγματικότητα για την ίδια την Ευρώπη. Το «ελληνικό υπόδειγμα» φαίνεται ότι καταλήγει στη διαμόρφωση ενός εξωοικονομικού μηχανισμού μακράς πνοής για τη διαχείριση των αποκλίσεων ανάμεσα στις ευρωπαϊκές οικονομίες, στην κατεύθυνση επιβολής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου.
Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις αναδεικνύεται δυστυχώς η απουσία προγραμματικού λόγου και κινηματικής παρέμβασης της ευρωπαϊκής αριστεράς στα ευρωπαϊκά δρώμενα. Η Ευρώπη δεν υπάρχει, παρά μόνο στα λόγια, ως πεδίο ταξικών αντιθέσεων και συγκρούσεων. Σε αντίθεση με τις εργοδοτικές ενώσεις, τους οίκους αξιολόγησης ή τους κεντρικούς και περιφερειακούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, τα συνδικάτα και τα κινήματα παραμένουν προσκολλημένα σε έναν τύπο «εθνικού κορπορατισμού», που καταλήγει να αδυνατίζει δραματικά την ισχύ τους τόσο στο επίπεδο της Ευρώπης όσο και στο εσωτερικό των εθνικών κοινωνιών και οικονομιών.
Έτσι, για την αριστερά, η έννοια της «ευρωπαϊκότητας» συρρικνώνεται σε μια ιδεολογική εμμονή που δεν έχει τρόπους να γειωθεί στις κοινωνίες και να συγκροτήσει ένα διευρυμένο πεδίο διεκδικήσεων που θα αναφέρεται στις ταξικές αντιθέσεις, στις ιδεολογικές συγκρούσεις και στην προοπτική του σοσιαλισμού. Οι εξελίξεις αυτές δημιουργούν δυσοίωνα δεδομένα για το μέλλον τόσο των ευρωπαϊκών κοινωνιών όσο και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Χωρίς την αριστερά και με εξορισμένες τις κοινωνίες από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, το πρόταγμα της Ενωμένης Ευρώπης θολώνει και η προοπτική της Ένωσης συρρικνώνεται σε υπόθεση περιφερειακής διαχείρισης των πιέσεων που συνεπάγεται για τις εθνικές οικονομίες το μοντέλο της νεοφιλελεύθερης «ανάπτυξης». Η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία μετατρέπεται, δηλαδή, όλο και περισσότερο σε ανεξέλεγκτο μηχανισμό επιβολής των όρων του νεοφιλελεύθερου μοντέλου και πειθάρχησης των κοινωνιών στα προτάγματα μείωσης των μισθών, υπονόμευσης των εργασιακών σχέσεων και μετατροπής των ασφαλιστικών δικαιωμάτων σε εμπορικά προϊόντα. Παιδεία, υγεία, ενέργεια, επικοινωνίες «απελευθερώνονται» από το πεδίο της κρατικής αρμοδιότητας και περνούν στον χώρο του «ελεύθερου ανταγωνισμού».
Στη χώρα μας, ο κυρίαρχος σχηματισμός εξουσίας δεν μπορεί να απορροφήσει ως έχει τις εντάσεις που παράγονται. Η νέα ηγεσία της Ν.Δ., υπό την εκλογική πίεση του ΛΑΟΣ, γλυστράει όλο και βαθύτερα στην ξενοφοβία και στον ανέξοδο καταγγελτικό λαϊκισμό. Κι αυτό γεννά δυσφορία. Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ όμως, για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση, διχάζεται πραγματικά ανάμεσα στη διαμαρτυρία ενός βουβού ακόμη σοσιαλδημοκρατικού ριζοσπαστικού ρεύματος και στον ηγεμονισμό της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης του ανδρεϊκού λαϊκισμού. Κι αυτό το τελευταίο θέτει επί τάπητος τη ριζική αλλαγή του πολιτικού κλίματος και ανοίγει νέα πεδία για τη δράση, τις πρωτοβουλίες και τον τεκμηριωμένο προγραμματικό λόγο της Αριστεράς. Το πρώτο ρήγμα χρονολογείται ήδη από την εποχή του άρθρου 16 και αποτυπώθηκε στις δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν.